داوری و یا حکمیت به طور کلی توافقی است برای ایجاد یک روش مرضی‌الطرفین برای حل و فصل اختلاف میان دو شخص حقیقی و یا حقوقی که جانشین حل و فصل اختلافات از طریق مراجعه به دادگاه می‌شود.(معین، 1387: 234) واژه داوری در فقه دو معادل دارد، یکی تحکیم و دیگری مُحَکِّم. تحکیم آن است که طرفین دعوا شخص یا اشخاصی را برای رسیدگی و صدور رأی در دعوا یا دعاوی معین اختیار کنند که در این صورت هر یک از طرفین را مُحَکِّم و داور را مُحَکَّم یا قاضی تحکیم می نامند. اختیاری را که به داور داده می شود را نیز در اصطلاح ولایت می نامند.