هوا به نظر تاریک و گرگ و میش می آمد و من پیرهن قرمزی رو محکم در آغوش گرفته بودم، اصلا دلم نمی خواست که یهو احساس تنهایی بکنه، نمی خواستم که احساس کنه دوستش ندارم. اگه حتی مامان بزرگ تا روشنی سحر درب خونه رو باز نمی کرد؛ جای پیرهن قرمزی در آغوش من امن و امان بود. اصلا برام مهم نبود که سرما بخورم و عمو چند تا آمپول بزرگ و دردناک بهم بزنه، آخه من مامانشم، اگه من ازش مراقبت نکنم و حواسم بهش نباشه پس کی قراره بهش حس امنیت بده و مراقبش باشه توی فکرهای خودم غرق شده بودم که بالاخره مامان بزرگ در خونه رو باز کرد و من هم با چشم هام از بابا خداحافظی کردم که بتونه زودتر بره، دیر وقت شده بود و خونه مادرجون هم از خونه مامان بزرگ و بابا بزرگ خیلی فاصله داشت نمی خواستم که بابایی اذیت بشه اون جوری ممکنه که پشیمون بشه و دیگه اجازه نده که آخر هفته ها پیش مامان بیام، مامان بدون من خیلی تنها میشه هر چند که الان خودشو خیلی سرد و بی احساس نشون می ده، اما برای من زیاد سخت نیست که احساسات زنانه اش رو از پشت هاله نازک مردمک چشمانش بخونم. مامان مدت هاست که ادای مردها رو درمیاره، اصلا دلش نمی خواد مردم به خاطر طل