رويدادهاي شورانگيزي در زندگي هر کس رخ مي‏دهد امّا آيا آنچه براي من رخ داده، تنها براي من شگفت‏ انگيز و تکان‏ دهنده بوده است؟ اين اصرار دروني چيست که بعد از آن همه سال، در اين نيمه شب سرد زمستاني، مرا واداشته تا دست به قلم ببرم و وقايع آن سال‏ها را بنويسم؟
سرماي سوزنده ‏ي شهرکرد امسال زودتر از سال‏هاي ديگر رسيده است. سرم را از سرما زير کرسي کرده‏ ام. چراغ نفتي کم ‏رمقِ عهد عتيق، با پت‏پت کردن و زرد سوختن‏اش بيش از اينکه گرما بدهد، دود مي‏کند و طبيعي است که حريف آن سرماي سوزنده پائيزي نمي‏شود. درست مثل پيرمردي سالخورده که ديگر اثري از حال و هواي جواني در او نمانده، اين چراغ هم مدتهاست از «گرما‏دهي» و «آبي‏سوزي» افتاده است. در ظاهر حفظ يادگار نياکان مانع از آن است که مادر آن را دور بيندازد امّا در حقيقت آنچه حضورش را توجيه مي‏کند، بيش از علاقه‏ مندي به حفظ ميراث گرانسنگ گذشتگان، نداري و تهيدستي است.