زبان از شگفتى‏هاى خلقت و از ويژگى‏هاى منحصر به فرد انسان مى ‏باشد. پيشينيان ما در فلسفه مى‏گفتند: «الانسان حيوان ناطق» يعنى آدمى حيوانى صاحب نطق است و در فلسفه و منطق منظور از نطق علاوه بر گفتار صوتى، تفكر و انديشه‏ى نهفته در زبان نيز بود. لذا زبان و تفكر حتى در زبان‏شناسى نوين نيز همپاى هم بررسى مى‏شوند. «هومبولت شكل زبان را نظام پايدار و نامتغير فرآيندهاى زيربنايى عمل ذهنى براى تحقق علايم توليدى و سازمان‏يافته به لحاظ ساخت به منظور بيان انديشه» معرفى مى‏كند