شكوهى دفتر قطور سروده‏ هاش را زير بغل زد و آمد توى حياط كه شليك چند گلوله در هوا تركيد. نقش چهره‏ ى مردى جلو چشم‏اش چرخيد كه در كاسه‏ ى سرش چشم نبود. چهره‏اى كه پنجاه و پنج سال هر روز گاه گاه مى‏ديد و هراسيده به كنجى مى‏خزيد. چهره مثل جغد كور جلوش راه مى‏ رفت و مى‏ گفت:
«پا بذار جاى پاى من.»
آفتاب غروب روى ديوار و كف حياط تابيده بود كه او لنگان لنگان دنبال سايه‏ اش راه افتاد. در طول راه به چهره ‏ه اى عابران نگاه كرد تا ببيند در كاسه‏ ى سرشان چشم هست. به مرد بى‏ چشم فكر كرد تا سايه‏ اش ميان نور چراغ درگاه تالار محو شد.