آثار میشل دوسرتو - رویه‌اش - گواهی است بر تخیلات موشکافانه و باریک‌اندیشانه این اندیشه‌ورز که تلاش نموده زمینه‌های نائل آمدن به درک درست از فرهنگ را تغییر دهد.
دوسرتو همیشه خلاقیت و زایش را در «تفکر انتقادی» می‌داند که سوژه بایست در گلاویز شدنش با جهان عین به آن مسلح باشد. تصور و برداشت وی این نیست که فقط با نگریستن دقیق و سخت پاییدن، آنچه را که هست، به‌خوبی خواهد دید بلکه تشخیص وی آن است که یک تغییری بایست حاصل شود و این تغییر نه در ابژه بلکه باید در سوژه ناظر باشد. تغییر نگاهی که نیاز است تا بنیان‌ها و شالوده‌های مفهومی و ادراکی ما را از نو سامان بدهد. سوژه‌ای که بتواند ابژه مشاهده را بیرون از قاب و چارچوبی ببیند که پیشاپیش برای او ساخته شده بود.
او بر این باور است که نمی‌توان دیدن را تازه کرد، مگر اینکه رابطه قبلی ناظر با منظور گسیخته شود؛ یعنی همان رابطه ثابت و عادت زده‌ای که همچون سایر چیزهای آماده و حیّ‌ّوحاضر به ما اعطا شده است!
دوسرتو با مطرح‌کردن دو مفهوم کلیدی «استراتژی» و «تاکتیک»، امکان «مقاومت در زندگی روزمره» را موردتوجه قرار می‌دهد.