به نام خداي قادر مطلق
... سپاس خدائي را كه به بزرگواري خود پوشيده است و كسي را ياراي با چشم ديدنش را نيست و نباشد، به بزرگي و عظمت خويش عزيز و محترم است و اين، در گمان ها نگنجد، به ذات خويش از شبيه و مانند شدن با ديگر مخلوقات،تَك است و يگانه،از صفات محدثان،به صفت هاي خويش پاك و منزّه است .هميشه قديم و باقي باشد و از هر چيز كه برايش شبيه و ضد و هم شكل باشد،برتر و والاترست.با نشاني ها و حجت هاي مستمر و روشن،خلق خويش را به يگانگي و فردانيّت خود دعوت می‌كند و با نام،لغات و صفات برترين،خويشتن را به دوستانش می‌شناساند و دلهاي آنها را با مهرباني به سوي خود می‌كشاند، پليدي ها و پلشتي ها را از دل آنها زايل می‌گرداند و در آخر از بين همين دوستان «كارْ درستش» يكي را به عنوان پيامبر برمي گزيند و به او كه می‌خواهد وحي خود را نازل می‌كند و با او از در ِدوستي وارد می‌شود و برايش كتاب و معجزه می‌فرستد و در آن وعد و وعيدها و امر و نهي خود را قرار می‌دهد؛ مطيعان را وعده و گناهكاران را وعيد مي دهد.

تذکر مهم: هدف از نوشتن این کتاب بزرگداشت نام و یاد خدا بوده و بس.