آلبالو هایم رابا عشقی کودکانه به تو دادم
من محو موهای باد چشیده و طلاییت بودم
تو ملایم و مرکب می خندیدی
از دستم همه را پیروز قاپیدی و رفتی
ومن پشت آن درخت های بلند و بی قلمرو گمت کردم
نمی خواستم آنها را از تو بگیرم گل یاسم
و تو شاید این را هرگز نفهمیدی
من سالهاست می خواهم به تو حتی در یک اشاره بگویم
ولی روز وماه و سالی ت پیدایت نمی کنم
من دویدم
هم درآن باغ استثنا برای من
هم درزندگی بی نشان از تو
اما
خواستم فقط بگویم آن آلبالوها نشسه است
نگرانم که مریضت کند