نگاهت میکنم شعر از نهادم بر نمی آید
که از تو گفتن از دست مدادم بر نمی آید
من آبستن از غم را جنینی تازه می‌بخشی
برای رشد خوشبختی زمینی تازه می‌بخشی
کنارم می‌نشینی یک وجب نزدیک آرامش
و آغوش دو تامان نقطه ی تحریک آرامش
برایم شانه ی مردانه ی چون کوه آوردی
برایم ماندن آوردی در عصر سرد نامردی
تو آرامی تن آشوب من پر میکشد سویت
هوایی میکند دل را دوباره چشم آهویت
بروی موج گیسویم شبانه میکشی لنگر
تو طوفانی به پا کردی برای لمس یکدیگر
هوا خوب است ما خوبیم حال زندگی عالی ست
شکر شیرین شده با خنده ات این اوج خوش حالی ست